Yow's Christmas.

Balak ko sana next year na mag-update pero dahil tinamad akong tamarin today at due to insistent public demand, makapag-update naman daw ng blog. Nahiya naman daw ako sa nagparatang sa akin na Best in Hiatus. Parang 2 weeks lang naman hindi nagpost eh. Duhr?!

**************************************************

BEFORE:

This year's a milestone sa aking career, anu daw? Gusto ko lang naman sabihin na after 4 years ay nakapagsimbang gabi na ulit kami ni Zetlog. At first time ito na subukan ang 4 AM mass. Simbang-madaling araw pala. Di ako excited pero hindi ako nakatulog nung araw na yun at hinintay ko na lang ang oras ng gayakan. Kung bakit naman kasi napakainit ng Pasko kahit wala namang nagpapainit, di tuloy ako makatulog at ako'y nag-iinit... sa panahon! Gumayak na kami at napurnada ang pagsusuot ko ng aking magarang jacket, nauwi tuloy ako sa polo at nagmukhang nagtitinda ng Biblia sa madaling araw. Palabas na kami ng namataang nakasarado ang gate at nakalock ito ng parang wala ng taong may karapatang dumaan. Hinanap namin ni Zetlog ang guard at nawawala ito. Nawawala din ang inday, nasaan kaya silang dalawa? Joke lang. Nawala lang talaga ang guard at late na late na kami sa simba. Kaya sumapit kami sa isang desperadong desisyon, ang pag-akyat sa bakod [akyat-bahay gag skills ON].

• Mababang bakod: CHECK.
• Walang tao sa kalsada: CHECK.
• Walang rumorondang security guard: CHECK.
• Posture and Confidence: CHECK.

Orayt! We're ready. Nauna akong umakyat at tumawa ng tumawa nung nasa tuktok na ng bakod tsaka bumaba. May padaang sasakyan kaya kunwari pagpag damit sa gilid ng kalsada ang trip ko. Sumunod na si Zetlog na nakablusang nagkulang ng tela sa likod at nakaleggings. Umakyat siya at nag-take time din sa pagtawa sa tuktok ng bakod tsaka bumaba. Parang walang nangyari tsaka kami naglakad papuntang simbahan. Buti na lang at wala ang mga guardia at kung nakita kami ay malamang dalawa lang ang bagsak namin nun. Unang bagsak, sa Bgry. Hall ng BF Homes kausap namin si Kapitan Jeremy Marquez at nagpapaliwanag ng krimeng aming ginawa. Pangalawang bagsak, sa lupa at malamang nabaril na kaming magakapatid dahil napagkamalang akyat-bahay.

Pagdating sa simbahan, hinintay pala kami ni Father bago magsimula kaya pag-kaupo namin tsaka pa lang sila nag-entourage. Badtrip nga lang, ENGLISH yung misa. Hayysss...

**************************************************

DURING:

For the first time ulit, nagkaroon ng maliit na reunion ang aming pamilya last Christmas. Magkakasama kami ng natitira kong mga kamag-anak nag-celebrate ng Christmas sa Cambridge Village sa Rizal. Masaya pala ang ganun at ramdam na ramdam mo ang pasko dahil may kasama kang pamilya. Apat na taon na din kasi ang nakakalipas simula nung last na nag-pasko kami na kumpleto kaming pamilya kaya nung nag-sama-sama kami, somehow, napawi ang pangungulila sa magulang. Ang Pasko talaga sa Pinas eh ang pag-sasama-sama ng pamilya.

Enough with the drama. Ang saya talaga ng Pasko ngayong taon kahit na hindi masyadong masarap ang handa. Oo, maisingit lang ang pangungutya sa handa ng Auntie kong balik-bayan. Dahil nga 100 years na siyang nanirahan sa America, uwi-uwi niya dito sa Pinas ang mga paraan at masarap 'daw' na luto nila doon. Kung masarap ang tawag doon eh I need to see a doctor at may dysfunction na ata ang aking taste buds. Pero maliban sa pagkain, di mapapantayan ang joy na mayroon kami sa pagsalubong ng birthday ni Bro.

Happy Birthday Bro. Merry Christmas everyone. :)

Isa sa main event ng pasko ang gift giving at talaga namang lahat eh matutuwa kapag nakakatanggap ng regalo. Isa-isa ng pumwesto sa Christmas Tree ang aming mga Santa Claus at nagpamigay ng mga gift. Excited na akong makatanggap at ayan na nga, tinawag na ang pangalan ko at may tatanggapin na ako. Eto ang dalawa sa memorable gifts ko last Christmas:

FIRST GIFT:

Sa lahat ng hindi nakakaalam, Joshua ang tunay na pangalang ng inyong lingkod at Yow ang aking palayaw. Ngunit na confused ako sa tunay kong pangalan ng matanggap ang regalong ito (Right Image >>>>). Sino si Jushua? Sino ba talaga ako? Salamat Mamiee Neeeneee sa gift. Akala niyo po kayo lang wrong speliing? 

SECOND GIFT:

Tama na sa wakas ang pangalan pero yung totoo?! Second choice lang ba ako sa regalong ito at may Dilbert na burado sa bandang taas ng pangalan ko? Sabihin mo Fr: Ate Ajig, di naman sasama ang loob ko.

Pambihira! Pero Thank You pa rin Kuya Patrick Ate Ajig.

Ikaw, how was your Christmas celebration? 

**************************************************

AFTER:

After Christmas day, umulan ng biyaya at talaga namang ang yaman ko. Joke lang. Sapat lang pala dahil mas mayaman ako last year. Kaya anu pa bang gagawin sa pera kundi lustayin. Hindi pa kami nakakanood ng MMFF (Enteng Kabisote for sure!) dahil undecided ang sissy dahil ibabayad pa daw namin sa sinehan ang 3-month old kong pamangkin na wala namang kamalay-malay sa mangyayari. Kaya ngayon, nalilito pa kami kung itutuloy ba ang planong ilagay sa paper bag o ibalot ng gift wrap ang niece ng Yow. Namasyal kami at namili SILA kahapon sa Greenhills. Yun lang. Wala namang magandang nangyari bukod sa napagod ako sa pagbuhat ng pamangkin ko, may nakita akong restaurant na Le Ching Too (Leche ka rin!) ang pangalan at may nakita akong parang pamilyar na damit na katulad ng akin. Eto oh:

May ganyan din akong damit. Tuwing Friday ko lang isinusuot at ginagamit para makapasok sa school. Pero etong si Kuya eh ikinagulat ko ang paglilibot niya sa Greenhills ng naka-Friday shirt ng aming school. Lunes naman kahapon at pinanluwas niya ito ng Maynila mula sa Cabanatuan, Nueva Ecija. Tumitingin pa nga siya sa akin dahil malamang mukha akong pamilyar sa kanya, peymous kaya ako, joke lang. At sa malamang, napansin niyang nagulat ako at nakafriday shirt siya. 

Hanggang dito na muna ang kwento, see you na lang ulit after 2 weeks ng pag-hiatus. Paalam. :) Pak!

Meet Zetlog.

Sixteen years ago, December 11, 1994, may bagong salta sa pamilya namin na umagaw ng trono ko sa mata ng aking mga magulang. Akala ni Mamang at Papang dati ako na ang bunso sa aming pamilya. Huling hirit na ako dahil may katandaan na sila parehas at mahihirapan na sa pagbubuntis ang aking ina. Ngunit, subalit, datapwat dala na rin ng ihip ng malamig na hangin dahil magpapasko noong panahon na yon, nag-painit ulit ang payrents ko at pak na pak na nakabuo for the 6th time (hobby lang, sorry naman). Nabuo at naging laman tiyan na nga ng aking nanay ang huling miyembro ng aming pamilya. Payn! Welcome Christine Lyzette Torres Villangca. Zetlog for short, ang babaeng "bekols".

Zetlog and Yow.

Menopausal baby ang aming bunso, ibig sabihin "latak". Pero kung iisipin, lahat ng menopausal baby ang nakakakuha ng pagpapala. Siya na ang bright! Siya na ang pinakacute nung baby (lang)! Siya na ang tumatalent! Hindi ko alam kung may kinalaman doon ang unti-unting pagkawala ng regla ni Nanay pero ganun na talaga, sa bunso napupunta ang lahat. Bigla tuloy ako napaisip, parang menopausal baby din ata ako? :)

Ako ang bunsong lalaki (Oo, Yow, paulit-ulit? Paulit-ulit?) at si Zetlog naman ang ultimate bunso at ang bunsong babae. At dahil dito NEVER kaming nagkasundo nung bata pa kami. Lagi ako napapagalitan ng Nanay dahil sinusuntok, sinisipa, tinutulak at inaaway ko si Zetlog nung bata pa us. Kahit sermon at palo ang kapalit nun, fulfilling pa din sa pakiramdam ang mapaiyak ko siya. O di ba? Tunay na ehemplo! Kapag magre-reminisce ako ng  aking childhood, puro away kay Zetlog ang naiisip ko. Perpek!

Nag-high school ako at si Zetlog ay nasa elementary. Panahon ito na napakadami kong barkada sa barangay at kami ang mga tambay sa bawat kanto tuwing umaga at barangay tanod naman sa gabi. Lagi akong laman ng kalsada noon, in short, palaboy. Inggit na inggit ang Zetlog nun dahil paymous ako at madaming friends. Kaya naman nagsusumiksik siya araw-araw at pinagpipilitan ang sarili sa amin.

Zetlog: Dikong, sama naman ako maglibot. Sige na? *insert makaawa face*

Yow: Wag ka nga! Bata ka pa. Dito ka lang sa bahay. Tsaka ka na sumama kapag teen ka na.

Yes naman. May requirement talaga ako noon para sumama siya sa amin. Makapagexcuse na lang. Ayoko talaga siya kasama noon dahil magsusumbong lang siya kay Nanay na kung saan saan ako nakakapunta. Isa pa, kunwari ulirang kapatid, ayakong makisali siya sa kagaguhan ng mga barkada ko nun kaya iniiwan ko siya sa bahay para magre-pack ng cocoa. Nawalan na lang ako ng ilulusot nung nag-thirteen na ang sissy. Buti na lang, nawalan na din ako ng friends nun kaya wala na kami makakasama.

Noong nagsimulang maging home boy na lang ang Yow at nawala na ang itchiness ng bungang-araw dahil sa kakalakad sa kalsada maghapon, puro si Zetlog na lang ang nakikita ko. Pinagbawalan na kasi ako maglibot ng Nanay ko dahil nalaman niyang nagnakaw nanguha kami ng mangga sa bukid ng kung sino mang farmer. At this point, I had no choice. Wala na ako friend kaya naman si Zetlog na ang naging sandigan ko at naging kaibigan. Nandoon pa rin ang bangayan namin dahil umaartii na siya, nagdadalaga kunwari pero mas naging close naman kami as in real tight! Naghahanap pa naman kasi ako ng kaibigan, nasa bahay lang pala matatagpuan.

Kakaibang trip? Yun kaming magkapatid. Magpapatugtog ng malakas sa bahay, sabay magsasayaw ng weird dance moves at showdown ito. Sayaw ng langaw, palaka, kangaroo, itik, o bayawak pa, naipangbato na namin sa showdown. Kapag nag-senti yung tugtog, upo naman sa sofa at magkakantahan. Babanatan niya ako ng falsetto niya at titirahan ko naman siya ng crescendo (kung anu man yun) sa awiting pinamagatang Nothings ganna chains my Love poryu. After ng tagisan ng talento, talk show kwentuhan naman gamit ang sarili naming language at english dictionary. For example, "Pring kling iskring. Sizzlinghot, you know what? I'm hungryful. I want some delicacy food of the spirit." Nagets mo? Bute ka pa. Bihira ang may makagets ng delicacy eh. Hindi ako magtataka kung bakit ang dami nagtitinginan sa amin kapag nag-uusap kami ng ganto sa publiko. What's wrongage with that? You Frik!

Sa lahat ng tao sa paligid ko, I never thought I would end up having my sister as one of my best friend. Nagsimula kaming magkagalit, sa huli kami din pala magkakasundo. I am so blessed to have a sister like Zetlog. Sobrang mainitin ulo ko lalo na kapag naghahanap ng nail cutter o kaya ay naglilinya ng balat ng egg para makabuo ng mosaic pero nandiyan si Izet na kahit halatang natatakot sa galit ko eh patatawanin ako para kumalma ang puso ko.

Recently, na-snatch ang wallet ni Zetlog with her whole allowance in it. Pagdating niya sa bahay, umiiyak siya at umakap sa akin. Pang-MMK ang eksena at nakavoice over na si Dear Ate Charo Santos-Concio. Nagulat ako at akala ko kung ano nangyari. Dikong lang siya ng Dikong kaya kinabahan ako. Akala ko may nangbastos sa kanya o anu man, kaya handa na akong sumugod sa pinanggalingan niya dala ang itak na pamana ng aming ninuno at ipagpapatayan ko siya maiganti lang. Maya-maya pa, nagkwento na siya at nakuha nga daw ang wallet niya. Na-overwhelm ako sa iyak niya at sa MMK moment kaya kinabahan ako at nung narealized ko na wala naman palang pangbabastos na naganap, ang tanging naisagot ko na lang ay "Ang tanga mo naman!" Hindi pala nakaktulong yung sinabi ko, kasi naman sissy, pinakaba mo me. Sorry naman.

That time, naisip ko na di ko kayang may mangyaring masama sa aking kapatid, sa aking sissy, sa aming bunso, sa aking best friend. O kahit naman sino sa aking pamilya, hindi ko kaya! Kaya from then on, nag-promise na ako na babawasan ko na ang magbitiw ng masakit na salita kapag nanakawan ang isang tao. "Tanga" na lang, para one word na lang. At syempre, babantayan ko na sila. Makapaghinto na ng pag-aaral maging body guard lang nila.

Ang dami ko na sinabi eh babati nga lang pala me. Happy Birthday Zetlog. You know your Dikong loves you so much so be safe. Make us proud. Thanks for everything. You're a blessing sissy. Nagmamahal, Diksy YOW. :)

Malinaw na Usapan.

Ginising ko si Izetlog dahil nakatulog siya sa sofa for almost 2 hours. Nakatulugan na niya ang panonood niya ng pinakaaabangan niyang Grazilda. Nasaksihan ko ang hirap niyang pagmulat ng mata nung nagising siya ng yugyog at sigaw ko sa kanya. Pilit akong inaaninag habang nakatayo ako sa gilid niya. Nung tumayo na siya at nagpunta ng banyo, bumalik na ako sa trono ko at nag-blog hop ng walang humpay. Maya-maya, pumasok si Zetlog sa kwarto at ganito ang eksena:

Zet: Diks (short for Dikong), ako nga naman mag-internet, may papanoorin lang akong video. (Sabay higa sa kama at pumikit)

Yow: Oh, eto na oh, manood ka na. Anu ba papanoorin mo? (Lingon sa para tignan ang kapatid)

Nung time na yun, nakahiga na siya at akap na ang kanyang unan. Ayaw pa rin niya bumangon kahit sinabi ko ng manood na siya. Sa halip na bumangon, sumagot siya sa akin.

Zet: Yung Bekols (beh-calls). Yung sasayawin naming Hip-hop.

Yow: Ano? Bekols? Sa Youtube ba? Oh i-search mo na oh. Tumayo ka na diyan.

Eh ayaw patinag ni Ate at talagang di pa din tumayo.

Zet: Oo. Sasayaw kami sa school. Bekols nga.

Yow: Bekols? Anu bang Bekols? How do you spell'et? (Napa-english na me)

Zet: (May slight na galit at diin sa sagot) Bekols?! H-Y-G-E-S. Bekols! (Sabay bangon ng ulo at duro sa akin)

Yow: (Nagtype ako ng HYGES) Eh bugok ka, wala namang lumalabas. Anu bang Bekols yun? Anung sayaw ba yun? Pambihira ka!

Zet: Bahala ka na nga! Di ko na papanoorin. Bukas na lang.. Bekols nga sabi eh!

Natapos ang usapan dahil nakatulog na siya at siya pa ang galit. Bastusan ito at talagang nagsasalita pa ako ng kung anu-anong shit eh tinuluan na pala ng laway ang unan niya at nasa Puerto Galera na siya sa panaginip. Pambihira! Nilubayan ko na ang Youtube at nagbasa ulit ako ng blog.

Kinabukasan, nagising ako na nakapasok na sa school si Zetlog. Di ko tuloy naitanong yung pinapahanap niyang Bekols. Maghapon ko inisip ang walang-hiyang Bekols dahil nararamdaman ko ang galing-galing nun sumayaw kaya mahirap hanapin ang video. And you know, I'm an avid fan of great dancers kaya interesado talaga akong malaman. Dapat itetext ko na si Zetlog kung saan ba niya napanood ang pemus na Bekols pero hinintay ko na lang na magkita kami sa bahay at dun namin pag-usapan.

Hapunan, nun ko lang naaalala na itanong sa kanya ang bumagabag sa akin maghapon.

Yow: Sissy, ano ba yung sinasabi mong Bekols kagabi?

Zet: Ha? Anung Bekols?

Yow? (WTF?!) Anung ha? Abe pinapahanap mo sa akin yung Bekols na sumasayaw kamo at sasayawin niyo sa school. Pambihira ka! Nagagalit ka pa nga kagabi.

Zet: HAHAHAHA. Anu bang Bekols Diks? HAHAHA. Wala akong natatandaan. Kadiri naman. Sabi ko, Bekols?

Yow: OO! Walang hiya ka! :|

At tulog nga pala the whole time ang walang hiya kong Kapatid. Kunsumido pa naman ang mukha ko noon kapag nakita niyo sa kakahanap ng Bekols. Di naman pala nabubuhay sa mundo ang mga Bekols. Shetness. Pinak na pak ako ng Zetlog. Amp. Pinagtawanan na lang namin lahat ng pinagsasabi niya sa akin buong gabi habang kumakain. Oo, yung tipong mabilaukan-style of laughing. 

MORAL LESSON: Minsan sa buhay, may dadating na hindi natin alam kung ano.. dahil hindi naman talaga nag-eexist ang damoho! BEKOLLLLSS.

Best Wishes.

Sabi nga ng mga matatanda, ang pag-aasawa ay hindi parang kanin na isusubo na 'pag napaso ay maga ang dila. Hindi ko sure kung tama, ang sigurado lang eh kinuha ko yan sa luma kong post para may pang-intro ako. Nasa simbahan ako kanina at hindi para sa aking burol. Hindi totoo ang chismis ng mother of six na si Greta na ako'y nakahimlay na at nakikihuli na ng manok ni San Pedro. Kinuha kasi akong abay (secondary sponsor) ng aking pinsan sa kabilang nayon ng Balite para sa kanyang kasal. Close na close kami ni Ate Cecilia (bride) kaya di ako nagtataka na nandoon ako sa invitation at naging utusan para magkabit at magtanggal ng cord. Sa sobrang close namin, nagulat ako kanina na siya pala si Ate Cecilia at ang nickname pala niya ay Che-che. Nakakagulat..


Hindi ito ang unang beses na kinuha ako sa isang okasyon ng mga taga-Balite. Ang first time ay ang pag-ninong ko sa isang batang calbo na anak din ng isa ko pang pinsan. Naikwento ko na yun dito sa blog ko noon mula sa personal nilang pag-invite sa akin dito sa bahay at ang pagiging close din namin dalawa. Try mo basahin kasi walang nagbasa ata nun dati at umani siya ng betlog na comment. O di ba? Peymous.


Si Zetlog lang ang kasama ko kanina at nasa Manela ang Sanse. Pagdating ng simbahan, hindi pa simula at kami pa lang ang tao na aattend ng kasal. Sa bandang unahan ay may nagpi-pre-baptismal seminar dahil may bibinyagan bago ang kasal. Natapos na ang binyag at may ilan na din na dumadating. After ng binyag eh may lumapit kay Father na nakabarong na akala ko eh magpapabinyag din. Trip niya lang mag-outfit at nagsuot siya ng barong. Nagsalita ang Padre at sinimulan ang pagkukumpil (confirmation) na akala ko ay binyag. Pagkatapos nun, lumapit ang nakabarong sa wedding organizer na itago na lang natin sa pangalang Ate Jocelyn (dating Kuya Jose). Laking gulat ko na siya pala ang ikakasal at ang groom ng pinsan ko. Sa sobrang kahandaan niya, nun palang siya nakumpilan right before his wedding. Orayt di ba? Inayos na kami ni Ate Jocelyn at nagsimula ang entourage. Nagsimula na ang kasal.


May lakad si Father at nagmamadali kung magkasal. Nahikab lang ako, nasa pagsusuot na ng singsing. Nung ipinapasok na ng groom ang kanya sa pinsan kong babae, bakas ang saya sa kanyang mukha [hindi ito porno]. Natapos ang kanilang repeat after me salita at naisuot na ang singsing ng nagsalita ang Pari: "Kiss mo.". Kabod namang nagsinguso ang dalawa at naghalikan. Nagulat ang Pari at kitang-kita ko ang pagpigil niya sa halikan. Excited kasi si Kuya. "Yung singsing, singsing pa lang ang hahalikan. Sabik ka eh" banat ng Pari. Sugapa sa halik dapat? Nagtawanan tuloy ng solid ang mga tao ng simbahan. Nambabara na din si Father. Natapos ang kasal at nagkainan sa reception.


May weird na naman akong naisip sa simbahan nung ako'y nakaupo at yun ay ang aking kasal sa future. Lahat ng tao ay nangangarap ng isang magandang kasal mapababae man o lalaki. We all have our own concept of a dream wedding.  Noong bata pa me, ang gusto ko lang na kasal ay katulad ng napanood ko sa Saksi ---- underwater wedding. Mahilig kasi ako sa sisiran ng mga malalalim na ganyan lalo na kung may makikita kang perlas. Ang cool pa ng kasal kasi pati si Father eh nasa ilalim at kumukumpas lang para magkaintindihan. Okay na sa akin ang ganung klaseng kasal dahil hindi naman ako choosy. Hindi na kailangan ng magagarbong damit at preparasyon dahil maganda na ang ilalim ng dagat para ayusan pa. Sinukuan ko lang ang pangarap ko na kasal na yun noong naisip ko kung paano ang mangyayari sa You may now kiss the bride portion? Nahirapan ako bigla huminga at naisip na ikamamatay pa pala namin ng future wifey ko ang ganung setting magkahalikan lang. Kaya lubayan!


Ngayon, kapag nag-iimagine ako ng aking kasal, ang naiisip ko na lang ay normal na church wedding free from sea-weeds at kalansahan. A simple but memorable wedding na lang ang gusto ko na may pambihirang paglakad sa aisle. Yes, dapat kakaiba ang pagpasok ko, ng buong entourage at ng bride ko papuntang altar ng simbahan. Sa natural ko na ding paglilikot at pagkilos na parang kiti-kiti, noong napanood ko ang video na to, bigla akong naimpluwensyahan na ganito na din ang gusto kong kasal. Panoorin niyo:





Matagal ng kumalat ang video na yan sa facebook at pati ako eh napapaindak sa kinauupuan ko nung pinapanood ko. Kahit ano na ang mangyari sa ibang detalye ng kasal ko, basta dapat ang simula eh ganto. Sana lang eh pwede ang gantong kasal sa simbahan at magpapatugtog sila ng "Forever" ni Chris Brown doon. For sure, magiging memorable yun sa akin, sa future wifey at sa magiging bisita namin non. O di ba? 19 pa lang ako ang landiiii ko na at kasalan agad ang naiisp. Eh bakit ba?


Ikaw, anung pangarap mo sa kasal mo? Wow, may interaction. Pak!

Dearest Ama,

Kamusta na kayo diyan? Recession pa din ba sa US to the A? Oo na, ikaw na ang may driver's license sa ibang bansa. Ikaw na din may green card! Pambihira ka naman oo, bigla ko kayong naaalala kapag nagagawi ako sa channel 2 at palabas ang FPJ Cinemas. Fanatiko ka kasi nun eh at tandang tanda ko pa nung sinama niyo kami ni Zetlog sa movie date niyo ni Maderdear ng Pakners! starring FPJ and Efren "Bata" Reyes. A family that watches FPJ film together stays forever. Namimiss na namin kayo ni Nanay. Arte much?

Look-alike ko daw siya. :|

Apat na taon na tayong hindi nagkikita, mukha na akong artistahin ngayon kaya pasensya ka na kung hindi ko na mapagbibigyan ang hiling mo na i-claim ko na magkamukha tayo. Maliligo ka na kasi araw-araw para makahabol ka sa akin ng konti. Konting ihip ng hangin lang kasi eh urong-betlog ka na at takot na agad sa tubig. Ihipan mo sa gabi, nakatalukbong ka na agad. Wag ganun, pano na lang ang iniingatan mong macho-gwapito image. Namimiss ka na din pala ng mga katong-its mo at kainuman. Wala na kasing gumigiling sa saliw ng musika ng Touch-by-touch kapag kinakanta dito sa baryo. Di na ako nagtataka kung bakit makislot din akong tulad mo.


Naalala mo ba nung birthday ng kaklase ko nung grade 3 me Paderdear? Nagpaalam akong pupunta ng bukid nun para makikain ng sopas at spaghetti at pumayag ka, May bilin ka lang na wag kami sa pilapil dadaan kasi araw ng mga ahas nun at sumagot ako ng may ngiting oo. Sa sobrang sarap ng sopas, nakalimot ang Yow at ng magkaayaan sa bukid eh sumama ako agad. Di naman pala totoo ang araw ng mga ahas. Panakot mo lang yun. Isang lasing na Tasyo naman kasi ang humabol sa amin sa pilapil at hindi ahas. Hanggang ngayon naguguluhan ako, siya ba yung ahas na sinasabi mo? May isyu ka kay Tasyo paderdear? Pambihira! Di ko makakalimutan ang tagpo na yun dahil sa kakamadali ng takbo sa pilapil dahil sa paghabol ni Tasyong ahas, nadulas ako ng solid sa putik at ginawang kamang malambot ang palayan. Parang ang tanga ko lang? Nakatakas kami nun kay Tasyo pero nakauwi akong nakataong-putik festival costume.


Ano? Naalala mo na ba? Eto pa kadugtong. Pagdating ko sa bahay, madilim na at laking tuwa ko na parang silhouette ni Lola ang natatanaw ko sa malayo sa ating terrace. Yes, nakaligtas sa pagalit mo. Paglapit ko sa pintuan, nalinawan na ako na ikaw pala yun at handang sumalubong sa akin. Kung makayuko ka naman kasi, daig mo pa may osteoporosis sa malayo. Nagulat ka sa itsura kong putikan at nagalit dahil halatang nagpunta kami sa pilapil. Hindi mo na ako pinagpaliwanag that time at inassess kung may kagat ako ng ahas o senyales ng pagkalason. Kabod mo na lang ako hinila papuntang kusina at initsa kay Nanay. Naks.. Answeet. :) Kill Bill na ang mga sumunod na eksena. Yung totoo? Nagalit ka ba o nagpoot sa pagtawid ko sa pilapil? Di ko sure kung galit ka that time dahil binabato mo na ako noon ng bote ng suka, toyo, paminta at bawang. Naputikan ako, hindi ako adobo! Nung naubusan ng ibabato, binuhat mo na yung electric fan at nagbantang ipangbabambo sa akin. May galit Kuyang? May galit? Bute napigilan ka ni Nanay, pinakalma ka at pinalayas sa kusina. Ang nanay naman nung wala ka na, sinikmuraan ako na parang suntok na walang bukas. Matapos ang buwis-buhay na stunts, tsaka niyo ako pinaligo. Nung nakita ako nagmumukmok, sinuhulan niyo ako nun ng singkwenta at pinabili ng halo-halo at flying saucer. Nakakatouch... I suggest, tigilan na ang panonood ng FPJ ha? Masyado na kayong nagiging action star. 


Di niyo man lang nakilala si Bebe, Ama. Naging kami at naghiwalay ng wala kayo. Isang fiesta dito sa atin dati, for the first time may pinakilala ako sa inyo noon. Pagkapakilala, nagwalk-out ka at pumasok sa loob ng bahay. Akala ko nagalit ka at nadisappoint, nun pala nanghaltak ka na naman ng taong kumakain at pinaharap sa amin. Ipinapakasal mo na kami sa bisita nating pari. Pwede naman Paderdear eh pero... atat dapat? Atat? Di ko tuloy maipagsabi na strict ang payrents ko. Isa ka pa kasing ipinangbubugaw ako ultimo sa tindera ng grocery ni Robot.


Namimiss ko na talaga kayo. Magpapasko na naman na wala kayo dito. Dinadasalan pa lang ang pagkain nung huling Pasko mo dito, nakanguya ka na agad at namamapak ng lechon. Nawalan pa ng bulaklak ang roses natin na tanim kasi napitas mo na pala agad at binigay mo kay Nanay nung Merry Christmas na. Kunwari sweet? Pfft. Kapayat mo, wala kang glucose sa katawan no. Basta pagipunan mo na ang paguwi mo dito at gagraduate na ako. Salamat sa tulong niyo ni Nanay sa akin. Ibabalik ko yun pag ako nagkatrabaho. Yung diploma ko? Yun na lang ang regalo ko sayo ha? Happy Birthday Ama. Yow loves you. :)


_________________________________________________________________________________________
Yung totoo? Madrama dapat ang post? Nakadraft na to kasi dati para sa bday ng tatay ko last November 1. (*Nakakabilib ka kapag umabot ka dito.*) Nakita ko na lang na hindi ko pala naishare. Kaya ngayon na lang. Parang nalate lang ng bahagya ang bati. Sorry naman. :) 

Multi-awarded.

Usong uso ang mga blog awards ngayon na kinakalat at ipinapasa ng mga blogger. Ipasa mo ang award mo ang tema nito at parang yung nausong chain message noon sa text. Ang kinaiba lang, hindi kasama sa rule na kapag hindi mo pinasa ay mamamatay ang mahal mo sa buhay o kapag pinasa mo naman ay mahahalikan ka ngayong gabi. Meron din namang solid na award akong nabasa na hindi pwedeng ipasa sa iba via blutooth o kaya e text message kahit unli ka pa. Mahitik ang bigayan ng award ngayon sa blogosphere as a sign of appreciation ng award giving bodies (bloggers) sa mga tingin nila eh magilas na (kapwa) blogger. Minsan na din akong kunwaring na-appreciate at mapalad na napansin ng isang sikat na Jepoy kahit na ikinasira ng career niya ang pagbilang sa akin sa prestigious award shit niya. That's what you get biatch! Pero I am grateful pa rin sa malupit na acknowledgement na naibigay sa akin. Maraming salamat din sa award from Ate Leah at Kiko sa pagtanggap ng suhol at ibilang ako sa kanilang listahan ng peborits. :) Naipadala ko na ang bigas at mga kakanin sa address na binigay niyo. Thank you pf0eh! :)


Bukod sa mga nabanggit, madaming award na rin ang tinanggap ko dala ng aking sipag at tiyaga. Tulad na lang nung elementary pa me, nakuha ko ang 'Most Industrious' ribbon na kulay neon green dahil sa sipag ko sa pagtitinda ng barbecue, spaghetti, palabok, at mga pastilyas na paninda ni Ma'am. Wala rin kasing nakapantay nun sa aking gilas sa paglilinis ng banyo pati na rin sa voluntary na pagtitinda ko sa school canteen. At ako na nga ang nagwagi, ang sipag sipag ko. :) Akala ko estudyante ako, helper pala pinasok ko. Nakakahiya naman sa tuition fee.


Recently, nakatanggap ako ng mga bagong awards bukod sa mga nabanggit ko na sa first paragraph. Hindi naman sa pagmamalaki pero I think, well-deserved naman ni Yow ang mga natanggap na awards. Ako na! Oo, ako na nga! At eto na sila:

1. BEST in HIATUS award - Hindi na ako nagtaka nung natanggap ko ang award na ito. Ako lang naman ang blogger na biglaang nawawala ng one to two weeks ng walang abiso sa 5 kaibigang nagbabasa ng blog ko (shet! i'm so pemous). Eh bakit ba kasi? Nanay? Magulang? Nagpapaalam dapat? Malapit lapit na mag-isang taon ang Its YOW time and I am proud to say na 3/4 ng buong taon na yun eh hindi ko inupdate ang blog ko. Busy busyhan din kasi at hindi maisingit sa schedule. Dinadaig ko ang OFW kung makapaghiatus at kung makaclaim na ako eh busy sa buhay. Pagbalik ko kanina eh nasabit sa good-looking face ko ang mga sapot dito sa bahay ko. Like there's so many sapot and agiw like euw then its so dirty na telega! Sorry naman. Thank you for this award. :)
2. LIBOGLESS award - For the second time, hindi ako nabigla nung natanggap ko ang award na to. Wholesome ang blog ko tapos mabuting tao at malinis ang puso ng Yow na may-ari kaya walang naiisip na kamunduhan na literal. Nung nagets ko kung para san ang award, lalo ako natuwa dahil akong ako nga. Ako na! Para pala ito sa mga blogger na walang mai-blog dahil nawawala ang libog sa pagbablog. Ang sarap at ang saya magblog pero dumadating talaga sa point na bloggers fall out of libogness sa pagbablog. Sa katulad ko pang responsableng estudyante, (FINE!) medyo responsableng estudyante na madaming ginagawa at madaming iniisip, di ko na maisingit ang pag-iisip ng salitang itatype para mabasa ng limang tao. Sumasabay pa ang shitty problems na meron ang mga taong nadadarang at natutukso din eh wala na, nadepress na ako. Lalong nawala ang libog. Ang hirap pa naman magsulat ng may nararamdaman dahil nagrereflect sa sinusulat mo kahit ang saya ng sinasabi mo. "Nadapa si Juan at nangudngod sa ta* ng kalabaw na may bubog in it. Ahuhuhuhu." Nagrereflect nga di ba? Sorry naman. Pero THINKSYOWBEYRIMATS sa award. :)
3. MAKA-JUAN award - Nagulat ako nung natanggap ko to, I was like WHAAAT?! Arte? Oo, kasi naman hindi ako makabayan, hindi nangingibabaw ang nationalism sa aking puso at isipan, at isa akong unregistered voter (sa lahat ng uri ng election :] rakenrol). Nung maliwanagan tungkol sa parangal, natuwa naman ako napansin ang katangi-tanging talent kong pagiging tamad. Naubusan kasi ako ng maintenance para sa sakit kong Katamaranism Syndrome. Per hour ang atake at fatal na nga ata ito kaya lagi na akong tinatamad. Sobrang hirap labanan ng katamaran lalo na sa katawang may kapaguran daba? Lagi akong pagod therefore lagi akong tinatamad mag-isip. Tapos depressed ka pa, tapos tigang ka pa. E di wala ng pag-asa ang buhay ko. Sorry naman. :)

Sa nagbigay ng award, maraming salamat at nagkapost tuloy ako ng panibago. Alam kong masusing pinag-aralan kung sino ang karapat-dapat at talagang napili akong manalo fairly. Sa aking five readers, pasensya na kung bihira magpost. Wag na lang kayong magsasawa na bumalik balik. Makapagnilay-nilay nga sa magagandang site dito sa web para magbalik ang libog ko sa lahat ng bagay. Sabi nila madami daw nakakagana dito eh, kasi ako wala talaga alam tungkol sa mga pampagana at pampalibog (sa blog) na yan. AS IN WALA. Thank you ulit sa anonymous blogger na nagbigay ng award. Ayaw pa niya magpakilala pero bibigyan ko kayo ng clue. Sa kanyang pangalan ang huling tatlong letra na makikita niyo at the end of this post. Pak na pak na pak siya! Thank you... :)

Halloween Special

Halloween at kung anu anung katatakutan ang hit na hit na usapan ngayon sa blogosphere at sa FB. Usong-uso. Napapanahon. Kaya makikisawsaw ang Yow sa pagkukwento ng sarili kong experience para pampasaya ng Halloween. :)

Hindi ako naniniwala na may multo at kung meron man gusto kong makakita. Hindi ako matatakutin at solid na nakikipagsabayan ako pagdating sa mga scary shits. Pero may kwento ako na hindi ko rin naman pinapaniwalaang kagagawan nga ng kung sinong espiritu, gusto ko lang i-share.

One night, sa dirty kitchen dito sa bahay, pinapabuksan sa akin ng sissyng ex-buntis ang mga de-lata at pinaghihiwa ng cheese na gagamitin niya para sa kanyang fruit salad. Handa namin yun para sa death anniversary ng Kuya ko kinabukasan. Kinuha ko ang can-opener at sinimulang paikutan isa-isa ang fruit cocktail, condensed milk at nestle cream. Oo, dapat sabihin ang recipe! Sa saliw ng musikang "Apple Bottom jeans, Boots with a fur" na nagmumula sa aking cellphone, umiindak kong ginagawa ang inutos sa akin. Maya-maya pa, lumabas si Kuya Toto (asawa ng sissyng ex-buntis) para kumuha ng tubig at saglit na nakiindak sa akin. Hindi ko namalayan, wala na pala siya dahil giliw-na giliw ang Yow sa pagbubukas ng de-lata. 

Magsisimula na akong maghiwa ng cheese kaya pinatay ko na ang music. Naupo ako at tinaguyod ng mala-anghel kong tinig ang musika na aking kailangan. Nasuya din naman ako sa angelic voice ko kaya tumigil din ako agad. Nung tahimik na ang paligid, biglang may tumunog na bagay at sure ako na isa itong electric fan. Dinig na dinig ko ang tunog ng pagpihit para bumukas ang fan at ang unti unting pagbilis ng ikot ng elisi nito. Huminto ako para pakinggan kung saang nanggagaling yung tunog at natunton na mula ito sa Mini Sala namin sa harap ng dirty kitchen. May sofa dun at may maliit na fan pangtanggap sa mga dadating na bisita. Paboritong tambayan ni Kuya Toto ang pwesto na yun kaya naman napaisip ako na baka dumirecho siya dun pagkakuha ng inumin. Biglang may nagregister na naman na panibagong tunog sa tenga ko at boses yun ni Kuya Toto, nasa banyo pala siya at kumakanta habang naliligo. Dun ko narealized "Pambihira, sinong nagbukas ng electric fan dun sa Mini Sala?" Dahan dahan na akong tumayo at sinilip kung may tao sa sala. SUPRISA! Walang tao. Lumapit ako sa fan at wala talagang tao. Nakalock din naman yung pinto papasok dun kaya walang makakapasok. Pinatay ko yung fan at bumalik sa paghihiwa ng cheese. Hanggang ngayon napapaisip pa din ako kung sino talaga nagbukas ng maliit na electric fan. Nilinlang kaya ako ng sarili ko at bigla kong pinihit ang malayong fan o may participation si Kuya na magdedeath anniversary that time? Ang cute magparamdam ng kuya ko kung ganun, kinabog ang puting paru-paro na dating uso.

May ano ba talaga tuwing alas-tres ng madaling araw? Pakisagot naman Madlang Pipol. Ewan ko kung anung relevance ng time na yan pero naranasan ko nang magising ng sunod-sunod na araw sa ganyang oras. Hindi lang basta basta gising, twice ako nagsleep walk sa eksantong 3 AM. Yes, madlang pipol, sleep walker ang Yow nung kanyang kabataan. Way back to my high school days, nung panahong andito pa sila Mamang at Papang, nung time na ang normal na gising ko para pumasok sa eskwela ay 5:30 AM, naganap ang pangyayari.

First Time. Hindi ko alam kung anung oras ako natulog nun at hindi ko na rin matandaan kung anung year ako pero tanda ko pa na ihing ihi ako that time. Sa kalagitnaan nga ng masarap na tulog, nananaginip ako na ihing ihi na ako. Kaya sa aking panaginip, tumayo ako para pumunta ng banyo. Hindi ko alam nun na tumayo nga pala ako sa aking kinahihigaan at dahan dahan naglakad. Sa panaginip ko, tinahak ko ang daan papunta sa pinto ng banyo para umihi pero ayaw nitong mabuksan kahit anung pilit ko. Maya-maya pa, bigla na lang akong nagising sa malakas na sampal ng Nanay ko at bumalik sa ulirat. Ang tanong agad ng Mamang sa Yow: "Eh bakit ba pilit mong binubuksan yung bintana? Anu bang gagawin mo?" Pagtingin ko nga sa aking harapan mula sa pagkakalingon sa aking ina ay nakaharap ako sa bintana at nakahawak ang aking kamay sa bukasan. Sumagot ako na iihi at agad dumiretso sa banyo. Buti na lang hindi ko pa nailalabas ang etet ko nun kung hindi, naihi na ako sa kwarto, nakita pa ng Nanay ko. Pambihira! Pagdaan ko ng sala matapos umihi tumingin ako sa orasan at eksaktong 3 AM ang oras. Pak!

Second Time. Ang sleep walk ko nung pangalawang beses ay parang love, sweeter the second time around. Mas madaming nangyari at mas madami akong kilos nitong pangalawang pagkakataon na nagsleep walk ako. Pagkagising bago pumasok, kasama na sa nakasanayan kong routine ang pagkain ng umagahan habang nanonood ng Unang Hirit sa aming sala with extended legs sa sofa. At ganire na nga ang aking sleep walk, hindi ko alam kung ano nangyari pero naabutan ako ng aking Mamang na nanonood ng TV habang may plato sa lap at may hawak na kutsara't tinidor, todo subo ng pagkain galing sa walang laman na plato. O di ba? Talent yun. Bute na lang at sensitibo ang senses ng aking Nanay sa kahit mahinang tunog o kaluskos kaya nagising siya sa ugong ng TV na wala namang palabas. Hindi naman ako makakapunta sa sala ng hindi naglalakad kaya sa malamang eh sleepwalking ang nangyari. Kumuha pa talaga ako ng eating utensils at sinaksak ang TV para todo eksena. Pambihira! Once again, ginising ako ng Ina sa pamamagitan ng malakas na sampal. Bute na lang disoriented ako at hindi ko masyado naramdaman ang dalawang sampal na binigay na niya sa akin. Pagbalik ko sa reality, tinanong ng Nanay ko kung bakit ako kumakain at nanonood ng TV. Galit pa kong sumagot na "Gagayak na ako, malelate ako oh!!" Sabi sa akin ng Mamang, tignan ko nga daw ang oras kung dapat na gumayak at pagtingala sa orasan... CHARAN: 3 AM.

Anung meron sa alas tres ng madaling araw?

Napahaba na ata ang kwento ko pero hindi pwedeng hindi ko maikwento ang PINAKAKAHINDIK-HINDIK sa lahat. Ang kakabog sa umandar na electric fan at ang dudurog sa kwento ko ng sleepwalk. Nangyari ang kahindik-hindik na eksena tanghaling-tapat last week lang. Kukuha ako ng tubig at nakita ko ang lola ko na hinuhuli ang maliliit na bagong panganak na kuting (pusa). Nagulantang ang mundo ko sa sumunod na eksena. Karga ng Lola ang pusa na parang bata habang hawak ang isa nitong paa sabay turo ng "Sa Ngalan ng Ama, ng Anak, ng Diyos Espiritu Santo. Amen." Nahiya naman daw ako sa pusa. Nag-basic catechism ang Lola ko at tinuruan ng sign of the cross.... ang pusa! Pak na pak! Nakakashock. Happy Halloween Everyone!

Bloggers Meet-up.

BEFORE:

Borthday Boy. Happy 27th birthday Jips!

September 25, 2010. Nakatanggap ang Yow pati na rin si Greta at Ungaz ng group message sa Facebook mula sa isang di kalakihang nilalang ---- si Idol Glentot. May borthday partey daw na magaganap at siya ay nangiinvite. Messenger lang pala siya at tagakalat ng balita dahil ang celebrant pala ay si Manong Jipoy. Nagulantang ang mundo namin sa electronic invitation na aming natanggap. Kaming tatlo ay nagtalo-talo kung Tuloy o Tigil ba para sa birthday partey at instant eyeball. Nagustuhan ng Yow ang idea na makikita ko na ang ilan sa mga idol kong blogger pero nagdalawang-isip ako ng matindi dahil baka madaming blogger ang andun at umatake ang shyness syndrome ko. Lumipas ang mga araw at palapit na ang araw ng partey. Wala pa ding desisyon. Walang preparation. October 20, 2010, 3 days left at gamit ang impulsive decision-making sabay-sabay kaming tatlo sumigaw ng TULOY! GO!


DURING:
October 23, 2010. Ang aga namin gumising para makagayak at makabyahe na. Nakitulog na ko sa crib nila Greta at Ungaz para magkakasama na kami at para cute. All set. Sumakay na kami sa tricycle at nagpahatid sa Cakeland. Dadayo na lang din kami, nagbitbit na kami ng regalo para naman matuwa ang Jepoyly. Dala-dala namin ang best-seller ng Cakeland at ang mga produkto ng Nueva Ecija tulad ng palay, upo, mais, bibe, dagang bukid at isang kalabaw. All set ulit. Sumakay na kami ng trike upang habulin ang flight namin sa Five Star Airlines. Matapos ang ilang oras na byahe, nakatungtong na nga ng kamaynilaan ang mga Novo Ecijano. Labis ang tuwa namin sa kay tatayog na mga gusali pati na rin sa glubo na naroroon sa harap ng MUWA. Ang aga namin nakarating na isang matinding katunayan na kami ay heksayted. Nasa meeting place na kami pero hindi namin maitext ang mga taong imimeet dahil kinakain kami ng hiya. TRIVIA: First time namin makikipagmeet sa mga taong hindi namin kilala at mukhang kukuha ng buhay namin na bigay ni Bro kaya hindi namin alam kung paano ang gagawin. Hindi ko na babanggitin na late ang mga kumag ng 2 Hours kasi nakakahiya naman di ba? Kaya di ko na babanggitin na LATE sila. 


1:00 PM. Kasabay ng gutom na aming tinatamasa, natanaw na namin ang parating na Papa Bear at Baby Bear mula sa aming kinakapwestuhan. Natense ang Yow at pinagpawisan ng malamig. Naghanda na ang Greta at Ungaz ng kanilang best smile samantalang isinoot ko na ang aking killer smile bilang paghahanda. Tumitingkayad pa si Glentot at tinatanaw kami samantalang si Jepoy ay effortless kaming nakita.


FIRST IMPRESSION: Masayahin dahil sa sagad hanggang batok na ngiti ng dalawa. Pag nakita niyo sila, parang nabuhay na profile picture nila sa Facebook. Ganun na ganun lang din. Haha. 6 footer si Glentot sa personal, si Jepoy sobrang slim. Pwedeng model ng Slenda at pumalit kay Valerie. *nabasag ang monitor ng laptop, nabunggo ng humabang ilong*


Kumain kami ng mga 30 minutes at nagkwentuhan ng 3 oras sa loob ng restaurant. Masuka-sukang busog ang naranasan ko sa sobrang sarap ng pagkakaluto ng mga dala naming produkto galing probinsya. Dumating din si Kikilabotz sa kalagitnaan ng kwentuhan at kainan. Isang pagsubok na tawagin sa tunay na pangalang Marvin si Kikilabotz. Magpapalit ka na ng pangalan at nasanay na kaming Kikilabotz ang tawag sayo. Right after, nagstroll kami sa mall for 30 minutes at hindi ko kinaya ang sumusunod na eksena. Nag-aaya si Jepoy magdessert mula sa isang matinding kainan 30 minutes ago lamang. Talaga naman! Inaalagaan ang slim and slender figure. Shetness. Pero nasarapan din naman kami sa inorder ng bawat isa.

Party Pipol. TAAS: [The Probinsyanos] Greta, Yow and Ungaz.. BABA: [Manela Boys] Kiki, Jips, Glentot.

Makatanggal litid na halakhakan. Walang humpay na kwentuhan. Parang walang bukas na bonding. At unforgettable na pagkikita at pagkikilala. First time namin nagkita-kita pero parang close close na. Ang cool kasama ni Jepoy, Glentot at Kikilabotz. I never thought blogging would give me new friends, not just online but in real life too. 

Parang nagdebut lang. May picture bawat bisita.

AFTER:
Bukod sa dighay all the way hanggang makauwi, di kami maka-get-over sa bonding na aming naranasan. Sa sobrang saya at galak na nanunuot sa aming mga puso, tulog na tulog kaming nakahilata sa likod ng Five Star Airlines pauwi. Pagmulat ng aming mga mata, nasa lupain na ulit kami ng mga tricycle at parang nanaginip lang habang nakasakay sa bus. Maraming salamat Jepong, Glentong at Kikilabong sa bonding. It was nice meeting you all. From the bottom of our hypothalamus, TINKYUBIREMATS!!! Sana may part 2. Pak na pak kayo!


*Di na me naglagay ng madaming picture dahil... nakakatamad ayusin. :) Check it out sa FB ko kung friend kita. Kung hindi, wala tayo magagawa diyan. 

Mama Meg

Nung isang araw lang ay nakisayaw kami sa Karakol ng aming eskwelahan. Sa aking pagsasaliksik at ayon na din sa mga nasasabi sa loob ng aming katolikong paaralan, ang Karakol ay pagsasayaw na prusisyon ng rebulto ni Maria Magdalena. Ang isang mananampalataya na sasayaw sa prusisyon ay maaaring humiling ng kahit na anung bagay na kanyang ninanais. Tulad ng sayaw kay Sta. Clara, ang ilang mga kababaihan ay sumasayaw sa prusisyon na ito para humiling na pahinugin ang tinatago nilang mga itlog at ng sila din ay makapangitlog na. Wala naman akong asawa para hilingin na mabuntis ko at lalong ayaw ko pa ng buntisan, pero sumayaw kami, ang buo kong block, para humiling na pumasa sa board exam. O di ba? Kung makapanata kapag magboboard exam. Simula pa lang yan. There's more to come.

Matapos ang pagpapawis namin sa araw at pagindak sa tugtog na mosiko, biglang may naiibang aura ang isa kong kaibigan. Alam mo yung nag-glow? At lahat kami ay napansin yun. Mukhang gumana ang buntis effect ng Karakol at nag-Immaculate Conception ang aking kaibigan. Siya ay si Best Meg. Ang birhen ay narito na. Nandito na ang Mama Meg.

Si Best Meg (synonymous to Greta, Margaret Pineda, o Pogi for short) ay aking best friend, classmate for 7 years , kapatid at maituturing na rin na isang kapamilya. Mayroon siyang malaking hita na maaari mong isiping troso o paddle sa laki. Ang huling tinamaan ng binti niya, ngayon ay nasa ICU at comatose. Kilala siya sa kanyang blog bilang Greta na ako din ang may pakana, pero nauna ko siyang nakilalang Meg kesa sa tunay niyang pangalan. Magkaklase kami mula first year high school at di talaga kami nakapagusap kahit isang beses ng mga panahon na yun. Napapansin ko lang din siya dahil si Greta nun ay babaeng may kalakihan. Di ko siya kaibigan dahil isang girl group ang kinabibilangan niya at top 1 siya nun sa pagiging absinera. Nalipat tuloy ng ibang section pagtungtong ng 2nd year. Napala mo Ate. Nye nye.

Wala kaming interaction nung 2nd year high school. Nagkaroon na lang nung tumuntong ng junior high. Dahil nag-e'excel siya kumpara sa mga kaklase niya nung panahon na yun at pumapasok na siya everyday, nagbunga ang tiyaga at nalipat sa section namin. Nagkaroon ng seating arrangement at nataon naman na nakaupo si Meg right in front of me. At dun lang kami nagkausap. Natatakot pa ako noon kausapin si Meg dahil di ako friendly at mukha siyang bitch kahit malaki. Anu ba namang malay ko makipagkapwa tao eh nung mga panahon na yun eh sobra takot ko sa tao. Nung mga panahong nauuso ang song hits, kanta dito kanta doon ang nangyayari sa room. At dahil sa likas na kaepalan, humirit ang Yow kay Meg:

Yow: Meg, alam mo ba yung kanta na "How could this happen to me? I made my mistakes. I got nowhere to run. etc?"

Meg: Ayy. Untitled by Simple Plan. [Tsaka kumanta ng mas magandang version sa akin]

Ang pakay ko that time eh magmayabang ng kanta dahil kakaTV premiere lang ng Untitled that time sa Myx at MTV. Eh ang walang hiya, upadated pala ng bongga. Pahiya ang Yow. E di ikaw na ang marunong sa musika! Pero sa pagkakaalala ko, doon nagsimula ang pagkakaibigan at pagbuo namin ng isang grupo. Kaya kahit napahiya, nakatira pa pala kami ng pagkakaibigan. From then on, nagtuloy tuloy na at hanggang ngayon nga, di pa kami naghihiwalay. Reminisce dapat? Bago magcollege at nagdedesisyon pa lang kung saan magaaral at ang kursong kukuhain, inaya ako ni Greta na mag-aral sa katolikong paaralan na kinabibilangan namin ngayon. Dahil takot ako mag-isa sa first day of college life ko at takot ako na wala agad kaibigan, nakatango na agad ako para lang may makasama. Ang lalim ng dahilan ko, shet!

And the rest was history...

Bakit nga ba kami nagkasundo ni Greta? Noong una, ang arti arti ni Ati at talaga namang di ko maisip na makakasundo ko. Pero nakakagulat na more than 7 years na kami magkakilala at 6 years na kaming magkaibigan. First, sa likod pala kasi ng kaartehan niya, may lalaki kang makikilala. Kaya magaling din siya makisalamuha sa lalaki. At ngayon, talent na niya yan! May innate masculinity ang Greta sa bandang hita kaya naman makakasundo mo kahit babae siya na nagkulang sa dibdib. Pangalawa, lahat ng kalokohan ko at pangbubully ay kaya niyang tapatan o higitan. E di payn! Kailangan ko ng tag team sa pambubwisit para mas epektib. At pangatlo, parehas kami ng pananaw sa buhay-buhay. Sino pa ba maggagaguhan, e di yung mga gago na din.

Masarap kasama si Greta. Masarap kakwentuhan si Meg. At nakakatawa si Margaret Pineda. At masarap daw siya! Medyo too late ang post ko na to pero pwede pa namang humabol. Hayamuna. Dapat gawan kita at si Teddy pag bday nyo ng tribute para gagawan niyo din ako. Maraming salamat sa pagkakaibigan Best Meg. You're the best, Best! Magbalik loob ka na sa Panginoon para pagpalain ka. Umiwas kay Maria Magdalena, wag ka muna magmultiply at gumawa ng product Mama Meg. Kapag malapit na lang ang graduation, para eksenang malaki tiyan mong magmamartsa. Peace Tita Vangie. Joke lang po. 

HAPPY BIRTHDAY GRETALICIOUS!

Ang picture greeting ay gawa ng kapatid kong si Zetlog. Ninakaw ko lang dahil tinatamad na ako maghanap ng picture ni Greta.

Nag-iisang,